کارگاه
کارگاه
کارگاه ما پشتیبانی مادام‌العمر به مشتریان خود ارائه می‌دهد. ما ترجیح می‌دهیم با دارندگان گیتارهای خود رابطه‌ای پایدار و نزدیک برقرار کنیم. رابطه‌ی فلیپه با گیتارهایی که می‌سازد، رابطه‌ای ماندگار است. در نهایت، گیتارها دوباره به کارگاه بازمی‌گردند گاهی برای تنظیم (مانند ترمیم لاک، تنظیم صفحه‌ی انگشت‌گذاری و غیره)، و گاهی برای تعمیر در اثر حوادث. سازنده با دقت از آنها مراقبت می‌کند و آنها را به حالت اصلی‌شان بازمی‌گرداند.
چوب
چوب
انتخاب چوب هرگز موضوعی تصادفی نیست. این انتخاب نتیجه‌ی سال‌ها پژوهش و آزمایش‌های سازنده بر روی ویژگی‌های انتقال صدا در هر نوع چوب است. چوب برای سازنده، گنجی به‌جامانده از نسل‌های پیشین است؛ همان‌گونه که او نیز چوب‌هایی گردآوری می‌کند که در آینده توسط نسل بعدی سازندگان به کار گرفته خواهند شد. برخی از چوب‌هایی که در فرآیند ساخت استفاده می‌شوند عبارت‌اند از: رزوود هندی و ماداگاسکاری، سرو اسپانیایی و سدر کانادایی.
فرآیند ساخت
فرآیند ساخت
فرآیند ساخت کاملاً به‌صورت دست‌ساز انجام می‌شود، و تمام بخش‌هایی که گیتار را تشکیل می‌دهند در کارگاه ساخته می‌شوند به‌جز گوشی‌های کوک. ساخت گیتار با دسته آغاز می‌شود و طراحی گیتار همان ویژگی منحصربه‌فردی است که هر سازنده را از دیگری متمایز می‌کند. اندازه‌ها، اجزا و نحوه‌ی چیدمان آنها هستند که صدا و کیفیت نهایی گیتار را تعیین می‌کنند.
۱۹۴۰ – ۱۹۶۰
خواهرزاده‌های دومینگو استسو تغییرات کوچکی در گیتارها ایجاد کردند تا بهترین صدا و بالاترین کیفیت را به دست آورند.
۱۹۴۰ – ۱۹۶۰
دوران دوم: «بیو و خواهرزاده‌های استسو»
|
پس از پایان جنگ داخلی اسپانیا، کارگاه با نام جدید «بیو و خواهرزاده‌های استسو» (Viuda y Sobrinos de Esteso) به کار خود ادامه داد؛ نامی که از احترام عمیق برادران کُنده نسبت به عمه‌شان، نیکولاسا سالامانکا، گرفته شده بود. او تا زمان درگذشتش در سال ۱۹۵۹ همچنان با آنها همکاری داشت.
در همین دوران، خولیو، برادر کوچک‌تر فاوستینو و ماریانو، نیز به کارگاه پیوست.
آنها ضمن حفظ روش‌ها و اصول استاد خود، دومینگو استسو، تغییرات و بهبودهای کوچکی را در طراحی کلی سازها ایجاد کردند تا کیفیت و صدادهی گیتارها را بیش از پیش ارتقا دهند.
||
پیش از سال ۱۹۵۳، آنها سری گیتاری با طرحی تازه طراحی کردند که بعدها با نام «مدیا لونا» (نیم‌ماه) شناخته شد و امروزه در دنیای فلامنکو شهرت فراوانی دارد. در کنار این طرح جدید، آنها همچنان از طراحی سنتی استسو نیز استفاده می‌کردند. در همین دوران، طرح‌های تازه‌ای برای دایره‌ی رزت (حاشیه‌ی دور دهانه‌ی گیتار) نیز معرفی شد.
ویژگی اصلی این دوره، گرمی صدای گیتارها بود نتیجه‌ی پیوند میان سنت کهن ساخت گیتار و تلاش پیوسته برای بهبود کیفیت و قدرت صدادهی.
|||
از نوازندگان برجسته‌ای که در این دوره از گیتارهای ساخته‌شده استفاده کردند می‌توان به رِخینو سائنز دِ لا مازا، آلیریو دیاز، کینتین اِسکِمبِره و مانولو دِ اوئلبا اشاره کرد.
در سال ۱۹۵۷، کارگاه دیگری در پوزوئلو دِ آلارکون، در نزدیکی مادرید تأسیس شد. در اوج فعالیت، این کارگاه دارای پنج سازنده‌ی گیتار بود که توسط برادران کُنده آموزش دیده بودند.
گیتارهایی که در این کارگاه ساخته می‌شدند، برای نوازندگان مبتدی و هنرجویان در نظر گرفته شده بودند و امضای دستی یا مُهر داخلی نداشتند؛ به همین دلیل به عنوان «گیتارهای درجه‌دوم» شناخته می‌شدند.
۱۹۶۰ – ۱۹۸۹
گیتارهای کُنده به دلیل شخصیت برجسته و صدای بی‌نظیر خود مشهور شدند و توسط بهترین نوازندگان حرفه‌ای مورد تقاضا قرار گرفتند.
۱۹۶۰ – ۱۹۸۹
دوره‌ی سوم: «برادران کُنده، خواهرزاده‌های استسو»
|
پس از درگذشت نیکولاسا سالامانکا، برادران کُنده نام کارگاه را ابتدا به «خواهرزاده‌های دومینگو استسو – برادران کُنده» و بعدها به «برادران کُنده – خواهرزاده‌های دومینگو استسو» تغییر دادند.
این دوره پربارترین دوران کاری دو برادر بود و گیتارهایی که در این زمان ساخته شدند، مورد تقاضای هنرمندان برجسته‌ای مانند نینو ریكاردو، سابیاس، ملچور دِ مارچنا، ماریو اسکودرو، پاکو دِ لوسیا، پاکو سپرو، انریکه دِ ملچور، خانواده هبیچولا، اسکار هررو، جراردو نونز، رافائل ریکنی، توماتیتو، آل دی میولا، جان مک‌لاکلین، باب دیلن، کت استیونز، لئونارد کوهن و دیگران قرار گرفتند.
در سال ۱۹۶۰، استفاده از طراحی سری گیتار «مدیا لونا» برای گیتارهای درجه‌یک به‌طور گسترده رایج شد.
||
و این طراحی به نماد این کارگاه تبدیل شد. تغییرات کلی در طراحی و همچنین تقویت‌های داخلی گیتار نیز اعمال شد. همچنین چند طرح موزاییکی جدید الهام‌گرفته از گلدوزی‌های قرن گذشته معرفی شد، از جمله رزت معروف گل رز.
در این زمان، پدر و عموهایم برای اولین بار از چوب رزوود برای ساخت گیتار فلامنکو استفاده کردند؛ چوبی که سنتاً فقط در گیتارهای کلاسیک به‌کار می‌رفت. این مدل توسط پاکو دِ لوسیا مشهور شد و به‌عنوان اولین گیتار فلامنکویی که برای اجرای کنسرت ساخته شد شناخته می‌شود. در دنیای فلامنکو، این نوع گیتار معمولاً با نام «نگرا» شناخته می‌شود، در مقابل «بلانکا» که با سرو برای پشت و کناره‌ها ساخته می‌شود.
با این تغییرات، صدایی جدید با حجم زیاد و شخصیتی منحصر به فرد خلق شد که در دنیای فلامنکو به‌خوبی شناخته شده است.
|||
در سال ۱۹۷۱ شاگردی خود را در کارگاه شماره ۷ خیابان گراوینا زیر نظر پدر و عمویم آغاز کردم که آغاز نسل بعدی در تاریخ خانوادگی ما بود.
پدرم در اصل دو چیز بسیار مهم را به من آموخت: احترام به سنت و دقت بی‌نقص در ساخت، و همچنین ارتباط مستمر با مشتریان و نوازندگان حرفه‌ای که به من کمک می‌کرد تا همواره در پی بهبود صدا و کیفیت ساخت گیتارها باشم.
یک سال بعد، برادرم ماریانو نیز به عنوان شاگرد وارد کارگاه شد.
۱۹۸۰ – ۲۰۱۰
دوره‌ی چهارم: «برادران کُنده، جانشینان و خواهرزاده‌های استسو»
۱۹۸۰ – ۲۰۱۰
دوره‌ی چهارم: «برادران کُنده، جانشینان و خواهرزاده‌های استسو»
|
در سال ۱۹۸۰، پدرم ماریانو کُنده همراه با دو پسرش کارگاه جدیدی در خیابان فلیپه پنجم شماره ۲ افتتاح کرد و دوره‌ای تازه در تاریخ خانوادگی ما آغاز شد.
تا سال ۱۹۸۸ و زمان درگذشت عمویم فاوستینو، دو کارگاه به‌صورت هماهنگ فعالیت می‌کردند. از آن زمان به بعد، کارگاه فلیپه پنجم به‌طور کامل مستقل شد.
سال بعد، پدرم ماریانو درگذشت و من و برادرم رشته‌ی سنت خانوادگی را بر عهده گرفتیم.
در فاز نخست این دوران، کارها به همان شیوه‌ی گذشته ادامه یافت، اما به‌زودی از مواد بهتر، ابزار و فناوری پیشرفته‌تر بهره بردیم تا فرآیند ساخت گیتار بهبود یابد، بدون اینکه از سنت و اصول اولیه‌ی ساخت منحرف شویم.
||
صدا و ساختار سنتی و استادکارانه همچنان حفظ شد، به‌طوری که هر گیتار با دقت فراوان و شخصیتی منحصربه‌فرد ساخته می‌شود.
در این دوران، مدل‌های جدیدی معرفی شدند:
مدل فلیپه پنجم: گیتاری ساخته شده از بهترین چوب‌های صوتی که به‌طور ویژه برای زیبایی و کیفیت صدای آنها انتخاب شده‌اند. این گیتار به‌خاطر کار بی‌نقص تزئینات و پایان فوق‌العاده خود متمایز است.
مدل‌های بازتولید شده دومینگو استسو و Viuda y Sobrinos de Esteso 1953: این مدل‌ها الهام گرفته از مدل‌های پایه ساخته‌شده در دو دوره‌ی نخست سنت خانوادگی هستند و برای اولین بار برای تیم میکلاوسیک (موسس Guitar Salon Int’l.) بر اساس نمونه‌ای از سال ۱۹۵۳ ساخته شدند. هر دو مدل با استفاده از طرح‌ها و اصول اصلی ساخت گیتارهای اولیه تولید شده‌اند.
|||
با طرح‌ها و قالب‌های قدیمی و استفاده از چوب‌های صوتی بسیار قدیمی و انتخاب‌شده، گیتارها ساخته می‌شوند.
بسیاری از نوازندگان حرفه‌ای که امروزه از گیتارهای ما استفاده می‌کنند، همان کسانی هستند که در گذشته نیز وفادار به صدای ما بوده‌اند. با این حال، بسیاری از هنرمندان جدید نیز گیتارهای ما را به‌دست آورده‌اند، از جمله خاویر کُنده، روبرتو مورون، لنی کراویتز، دیوید برن، سرجیو والیِن (Maná) و دیگران.
در این دوران، من مهارت‌های خود را به‌عنوان سازنده تثبیت می‌کنم و همچنین نام و برند ما را فراتر از اسپانیا به نمایشگاه‌های مهم جهان موسیقی معرفی می‌کنم، از جمله فرانکفورت موزیک‌مسه، NAMM، ژاپن، Music China و دیگران، و از افزایش علاقه جهانی به فرهنگ اسپانیا بهره‌برداری می‌کنم.
۲۰۱۰ – ۲۰۲۱
آغاز دوره‌ای نوین مستلزم گفتگوی مستمر بین نوازنده و سازنده است، بدون اینکه سنت نادیده گرفته شود.
۲۰۱۰ – ۲۰۲۱
دوره‌ی پنجم: «فلیپه کُنده گیتاررو»
|
در سال ۲۰۱۰، در اوج بلوغ شخصی و حرفه‌ای خود تصمیم گرفتم همراه با فرزندانم، فلیپه جونیور و ماریا، وارد دوره‌ای نوین شوم، با انرژی و هیجان فراوان.
یاد و خاطره‌ی پدرم در این زمان به‌طور زنده حضور دارد. از او همه‌ی دانسته‌ها و مهارت‌های این حرفه را آموختم و مهم‌تر از همه، علاقه به کار با کیفیت و برقراری ارتباط نزدیک با هنرمند را یاد گرفتم.
من از یک خانواده با سنتی دیرینه برخاسته‌ام و در آن دهه‌ها تجربه کسب کرده و عشق و علاقه‌ای عمیق به این حرفه پیدا کرده‌ام. شاگردی خود را در کارگاه شماره ۷ خیابان گراوینا در سال ۱۹۷۱ و در سن ۱۴ سالگی آغاز کردم.
||
هنر ساخت گیتار را عمدتاً از پدرم ماریانو و عمویم فاوستینو آموختم و این کار را با تحصیلاتم ترکیب کردم. در این دوران، فرصت آشنایی با نوازندگانی چون نینو ریكاردو، رِخینو ساینز دِ لا مازا، سابیاس، ماریو اسکودرو، ملچور دِ مارچنا، پاکو دِ لوسیا و بسیاری دیگر را پیدا کردم. برقراری ارتباط نزدیک با هنرمندان چیزی است که علاقه و اشتیاق من به این حرفه و همچنین بهبود مستمر ابزار موسیقی را تقویت می‌کند.
در این مرحله‌ی نوین از تاریخ خانواده‌مان، من با فرزندانم ماریا و فلیپه جونیور همراه هستم؛ هر دو آنها شاگردی خود را در کارگاه آغاز کرده‌اند.
|||
آنها چندین سال است شاگردی می‌کنند. توانایی آموزش آنچه بیش از همه به آن علاقه دارم به پسر و دخترم، هم یک امتیاز بزرگ و هم منبع غرور فراوان است. ماریا و فلیپه کاملاً در کارگاه فعال و درگیر هستند و این حرفه را به‌عنوان مسیر آینده‌ی خود انتخاب کرده‌اند. آنها تاکنون چندین گیتار ساخته‌اند و به‌تدریج در حال توسعه سبک شخصی خود هستند، که پایه‌ی آن سنت بزرگ و دیرینه‌ی پیشینیان است.
از سال ۲۰۱۰، کارگاه به خیابان آریتا شماره ۴ منتقل شد، بسیار نزدیک به کارگاه خیابان فلیپه پنجم شماره ۲. این فضای جدید صمیمی و ایده‌آل برای هر حرفه‌ای یا علاقه‌مند به گیتار است که می‌خواهد گیتارها را تست کند و فرآیند ساخت گیتار را از نزدیک مشاهده نماید.